“`html
وضعیت اسفناک جاده‌های کشور، هشداری جدی برای مسئولان است. آزادراه‌های ما، به جای استانداردهای جهانی، از کیفیت بسیار پایینی برخوردارند. به عنوان مثال، آسفالت آزادراه‌های کاشان-اصفهان و زنجان-تبریز، به هیچ وجه قابل قبول نیست.
درآمد سالانه‌ی عوارض جاده‌ها حدود یک همت است، در حالی که طول آزادراه‌های کشور به 3000 کیلومتر می‌رسد. طبق استانداردهای بین‌المللی، باید سالانه 2 تا 6 درصد از درآمد، صرف نگهداری و تعمیر این آزادراه‌ها شود.
با فرض خوشبینانه‌ی تأمین تنها 2 درصد از این هزینه‌ها، نیاز سالانه‌ی کشور به بودجه‌ی نگهداری جاده‌ها به 6 همت می‌رسد. این در حالی است که تنها یک ششم این مبلغ از طریق عوارض تأمین می‌شود. این وضعیت بحرانی، نشان از عدم تعادل جدی بین هزینه‌ها و درآمدها دارد.
وضعیت بحرانی به حدی رسیده است که شاخص کیفیت بسیاری از جاده‌های ما به زیر 30 درصد رسیده است. این به معنای فرسودگی شدید و خارج شدن از چرخه‌ی بهره‌برداری است. ادامه‌ی این روند، هزینه‌های سنگین و غیرقابل جبرانی را به دنبال خواهد داشت.
اگر این روند ادامه یابد، تا سال 1406 به نقطه بدون بازگشت خواهیم رسید. هزینه‌های تعمیر و نگهداری به صورت تصاعدی افزایش می‌یابد و دیگر قادر به ترمیم جاده‌ها نخواهیم بود.
هزینه‌های ناشی از خرابی جاده‌ها، به طور مستقیم بر جامعه تحمیل می‌شود. افزایش مصرف سوخت، افزایش زمان سفر، و استهلاک شدید خودروها، از جمله این هزینه‌هاست. این افزایش استهلاک در کامیون‌ها تا 50 درصد و در خودروهای سواری تا 40 درصد می‌رسد.
حق مردم ایران، رانندگی در جاده‌های امن و با کیفیت است. جاده‌های کنونی کشور، شایسته‌ی مردم ایران نیستند و نیازمند توجه جدی مسئولان به این معضل است.
“`
