آخرین ویرایش در آبان ۲۶, ۱۴۰۴ توسط سردبیر مسیر آنلاین
با وجود درخشش نسبی و کسب پانزده مدال رنگارنگ در ششمین دوره بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی در ریاض عربستان، تیم ملی وزنه‌برداری ایران در دستیابی به مدال طلای مجموع ناکام ماند. این رخداد، که به مثابه پاشنه آشیل پولادمردان و پولادزنان ایران عمل کرده، زنگ خطر را برای آینده وزنه‌برداری ایران و حضور در آوردگاه‌های بین‌المللی آتی به صدا درآورده است.
<
>
عملکرد تیم ملی وزنه‌برداری در ریاض؛ مدال‌های پرشمار، غیاب طلای مجموع
رقابت‌های وزنه‌برداری ششمین دوره بازی‌های کشورهای اسلامی که با حضور ۱۰ نماینده از وزنه‌برداری ایران (۵ مرد و ۵ زن) و تحت هدایت بهداد سلیمی و الهام حسینی برگزار شد، با کسب ۱۵ مدال (۲ طلا، ۴ نقره و ۹ برنز) به پایان رسید. اگرچه این تعداد مدال، نویدبخش حضور پررنگ ورزشکاران ایرانی بر روی سکوها بود، اما نکته نگران‌کننده، عدم کسب حتی یک طلای مجموع بود. در رشته وزنه‌برداری، طلای مجموع به عنوان اصلی‌ترین معیار سنجش قدرت و آمادگی یک ورزشکار و تیم شناخته می‌شود، چرا که نشان‌دهنده عملکرد پایدار و برتر در هر دو حرکت یک‌ضرب و دوضرب است. این غیاب در مهم‌ترین بخش رقابت‌ها، پرسش‌های جدی را درباره استراتژی و پشتوانه‌سازی وزنه‌برداری ایران مطرح می‌کند.
سقوط آزاد از قونیه تا ریاض؛ تحلیل عوامل ناکامی وزنه‌برداری ایران
مقایسه عملکرد اخیر با دوره پیشین بازی‌های کشورهای اسلامی در قونیه ترکیه، عمق این نگرانی را بیشتر می‌کند. در پنجمین دوره، وزنه‌برداری ایران با اعزام ۱۷ ورزشکار، مجموعاً ۲۷ مدال از جمله ۹ مدال طلا را از آن خود کرد که سه مدال ارزشمند طلای مجموع توسط مصطفی جوادی، رضا بیرالوند و رسول معتمدی به دست آمده بود. هرچند کاهش اوزان رقابتی و تعداد ورزشکاران اعزامی (از ۱۷ به ۱۰ نفر) در دوره اخیر ریاض یکی از عوامل مؤثر بر کاهش کلی مدال‌ها محسوب می‌شود، اما این محدودیت‌ها تنها مختص به ایران نبوده است. کشورهای رقیبی نظیر ازبکستان و قزاقستان با وجود شرایط مشابه، با سرمایه‌گذاری هدفمند در بخش پشتوانه‌سازی، استعدادپروری و بهره‌گیری از متدهای نوین آماده‌سازی، موفق به کسب مدال‌های طلای مجموع شدند و برتری خود را به نمایش گذاشتند. این تفاوت در استراتژی، نقاط ضعف وزنه‌برداری ایران را بیش از پیش نمایان ساخت.
طلای مجموع؛ معیار اصلی قدرت و پاشنه آشیل کنونی وزنه‌برداری ایران
اهمیت طلای مجموع در وزنه‌برداری فراتر از مدال‌های حرکتی است. این مدال نمایانگر جامعیت، قدرت بدنی، تکنیک و پایداری روانی یک وزنه‌بردار در طول رقابت است. ناکامی در کسب آن، نه تنها در بازی‌های اخیر کشورهای اسلامی بلکه در مسابقات جهانی دو ماه پیش نیز تکرار شد، جایی که تیم ملی وزنه‌برداری ایران نتوانست هیچ طلای مجموعی به دست آورد. این ضعف، یادآور این حقیقت است که صرفاً داشتن مدال در حرکت‌های تک‌ضرب یا دوضرب، برای حفظ جایگاه برجسته در سطح بین‌المللی کافی نیست. این وضعیت برای کشوری با تاریخچه غنی در وزنه‌برداری، که قهرمانان نامداری چون حسین رضازاده، کیانوش رستمی و خود بهداد سلیمی را در کارنامه خود دارد و همواره در بخش طلای مجموع درخشان ظاهر شده‌اند، بیش از پیش تأمل‌برانگیز است.
چالش‌های آینده و ضرورت تحول در وزنه‌برداری ایران
این روند نگران‌کننده، هشداری جدی برای رویدادهای پیش رو از جمله بازی‌های آسیایی ناگویا، رقابت‌های جهانی گزینشی المپیک و نهایتاً المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس محسوب می‌شود. برای بازگشت به جایگاه شایسته و ممانعت از قرار گرفتن وزنه‌برداری ایران در لب پرتگاه، لازم است تحولات اساسی صورت گیرد. این تحولات شامل:
تغییر رویکرد: تمرکز از صرفاً کسب مدال‌های حرکتی به تدوین استراتژی‌های جامع برای دستیابی به طلای مجموع.
سرمایه‌گذاری پایدار: تقویت برنامه‌های پشتوانه‌سازی، کشف و پرورش استعدادهای جوان با تمرینات علمی و برنامه‌ریزی بلندمدت.
ارتقاء کادر فنی: به‌روزرسانی دانش مربیان و بهره‌گیری از جدیدترین متدهای تمرینی و تغذیه‌ای در سطح جهانی.
برطرف کردن این پاشنه آشیل، کلید بازگشت وزنه‌برداری ایران به دوران طلایی و تضمین موفقیت در آوردگاه‌های جهانی خواهد بود.
مطالب مرتبط
- مژده مطرقی بانوی قایقران بوشهری در مسابقات قهرمانی کشور مدال گرفت
- ایران در روز نخست مسابقات وزنه‌برداری سیزم سه مدال برنز کسب کرد
- اماکن ورزشی فردیس بدون سند مالکیت در بحران توسعه زیرساخت‌ها
- داربی پایتخت احتمالاً خارج از تهران؛ پارس شیراز در صف میزبانی
مریم صباحی ، سردبیر مسیر آنلاین با تجربه و تخصص در خبرنگاری