سیستم ایمنی بدن، سپری در برابر مهاجمان خارجی است. اما گاهی اوقات، این سپهر به اشتباه به سلول‌های خودی حمله می‌کند؛ این همان خودایمنی است. بیماری‌های خودایمنی طیف وسیعی از اختلالات را شامل می‌شوند، از بیماری‌هایی با علائم خفیف تا بیماری‌های جدی که نیاز به بستری شدن دارند. دیابت نوع ۱، لوپوس، بیماری کرون، التهاب تیروئید (کم‌کاری یا پرکاری)، و کهیر خودایمنی تنها گوشه‌ای از این بیماری‌ها هستند.
علائم هشداردهنده‌ی خودایمنی گوناگون هستند و می‌توانند نشان دهنده‌ی انواع مختلف این بیماری‌ها باشند. خستگی مفرط، یکی از شایع‌ترین علائم، اغلب به دلیل فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی در مبارزه با بافت‌های بدن ایجاد می‌شود. اما این تنها علامت نیست. مشکلات گوارشی، از جمله بیماری سلیاک (حساسیت به گلوتن)، بیماری کرون، و کولیت اولسراتیو، از دیگر نشانه‌های هشداردهنده هستند. همچنین، التهاب رگ‌های خونی (واسکولیت) می‌تواند باعث آسیب به بافت‌ها و خونریزی شود.
اختلالات خودایمنی می‌توانند بر وزن بدن نیز تأثیر بگذارند. افزایش وزن، به ویژه در ارتباط با بیماری‌های تیروئید، یک نشانه‌ی بالقوه است. علائم دیگری مثل ضربان قلب تند و عصبی بودن، که می‌تواند نشان‌دهنده‌ی فعالیت بیش از حد متابولیسم باشد، نیز باید مورد توجه قرار گیرند. علائم دیگری مانند درد مفاصل، بی‌حسی و گزگز در دست‌ها و پاها، و مشکلات پوستی نیز می‌توانند از نشانه‌های این بیماری‌ها باشند.
در صورت مشاهده‌ی هر یک از علائم ذکر شده، مراجعه به پزشک متخصص ضروری است. تشخیص و درمان به موقع می‌تواند از پیشرفت بیماری و عوارض جانبی جدی جلوگیری کند. به یاد داشته باشید که تشخیص دقیق توسط پزشک صورت می‌گیرد و این اطلاعات صرفا جهت آگاهی شما ارائه شده است.
