مطالعات جدید، یافته‌های ماموریت وویجر ۲ به اورانوس را زیر سوال برده است. اطلاعات ارزشمندی که ۴۰ سال پیش فضاپیمای وویجر ۲ از این سیاره و اقمارش گردآوری کرد، اساس شناخت ما از این منظومه را تشکیل می‌دهد. اما پژوهشگران دریافته‌اند که این کاوش همزمان با یک طوفان خورشیدی شدید رخ داده است. این رویداد کیهانی بر داده‌های جمع‌آوری شده تاثیر گذاشته و منجر به برداشت نادرست از واقعیت شده است.
اورانوس، غول یخی و اسرارآمیز منظومه شمسی، با حلقه‌های یخی و انحراف محوری عجیب خود، همواره توجه دانشمندان را به خود جلب کرده است. موقعیت خاص اورانوس که گویی بر اثر برخوردی شدید کج شده، آن را به یکی از شگفت‌انگیزترین سیارات تبدیل کرده است. اولین تصاویر نزدیک از این سیاره در سال ۱۹۸۶ توسط وویجر ۲ به زمین ارسال شد؛ تصاویری حیرت‌انگیز از سیاره و پنج قمر بزرگ آن.
داده‌های وویجر ۲ نشان از بی‌فعالی غیرمنتظره اورانوس و اقمارش داشتند؛ میدان مغناطیسی آشفته و نامنظم این سیاره، دانشمندان را به این نتیجه رساند که این منظومه فاقد فعالیت‌های زمین‌شناسی و اقیانوس‌های زیرسطحی است. اما طوفان خورشیدی شدید، احتمالا داده‌ها را مغشوش کرده است. این طوفان، ذرات میدان مغناطیسی اورانوس را پراکنده و شکل میدان را موقتا تغییر داده است.
دکتر ویلیام دان از کالج دانشگاه لندن، معتقد است که به مدت ۴۰ سال درک نادرستی از اورانوس و پنج قمر بزرگ آن داشته‌ایم. او می‌گوید که منظومه اورانوس می‌تواند بسیار پویاتر از آنچه تصور می‌شد باشد و حتی احتمال وجود حیات در برخی از اقمار آن وجود دارد.
لیندا اسپیلکر، دانشمندی که از ابتدای ماموریت وویجر درگیر این پروژه بوده است، از نتایج جدید منتشر شده در مجله نیچر استرونومی بسیار هیجان زده است. او بر اهمیت بررسی مجدد داده‌های قدیمی تاکید دارد و این نکته را یادآور می‌شود که هنوز می‌توان کشفیات جدیدی از داده‌های سال ۱۹۸۶ به دست آورد. دکتر اوفلیا ویبیسونو از موسسه مطالعات پیشرفته دوبلین، نیز بر اهمیت بازنگری در داده‌های قدیمی برای طراحی مأموریت‌های فضایی آتی تاکید می‌کند.
ناسا در نظر دارد ماموریتی جدید را با نام مدارگرد و کاوشگر اورانوس آغاز کند. این ماموریت که در ده سال آینده به انجام خواهد رسید، نگاه دقیق‌تری به اورانوس خواهد انداخت. دکتر جیمی جاسینسکی از ناسا، که ایده بررسی مجدد داده‌های وویجر ۲ را مطرح کرده، بر ضرورت لحاظ کردن نتایج این مطالعه در برنامه‌ریزی ماموریت جدید تاکید دارد. طراحی ابزارهای فضایی آینده باید به گونه‌ای باشد که بتواند داده‌های علمی دقیق و قابل اعتماد را در شرایط مختلف، از جمله حوادث غیرعادی کیهانی، ثبت کند. کاوشگر اورانوس ناسا احتمالا در سال ۲۰۴۵ به این سیاره خواهد رسید و دانشمندان امیدوارند که سرانجام بتوانند به معمای حیات در قمرهای یخی این سیاره پاسخ دهند.
